انسان پدیده ای غریب است.
به فتح هیمالیا می رود،به اعماق اقیانوس آرام می رود،به ماه و مریخ سفر می کند.
تنها یک سرزمین است که هرگز تلاش نمی کند آن را کشف کند و آن دنیای درونی وجود اوست.
هر کسی نغمه ی خود خواندو از صحنه رود
صحنه پیوسته بجاست
خرم آن نغمه که یاران بسپارند بیاد
این شعر سالها بصورت خوشنویسی شده در اتاق پدر و مادرم روی دیوار بود
هرگاه به طور اتفاقی به این شعر برخورد می کردم بی تفاوت از کنارش رد می شدم
اما این بار فرق داشت.یک حس غریبی مرا به ایستادن و اندیشیدن واداشت ساعتی نشستم و
فکر کردم.در نزدیکی خودم افرادی را شاهد بودم که عمر خود را تباه کردند و از دنیا رفتند.ای کاش
زاده نشده بودند.
اندکی از آشنایان خود فراتر رفتم و جامعه ی بزرگتری را در نظر گرفتم:
حاکمان سنگدل،قاضیان عادل،دژخیمان،خونخواران،دانشمندان،مخترعان و......
ّهمه ی آدمیان در صحنه ی یکتای هنرمندیشان آمدند و می آیند و خواهند آمد.
همه هم رفتند و می روند و خواهند رفت.
همه و همه نغمه ی خود را می خوانند،خوشا بحال آنانکه نغمه ی شان بخاطر سپرده شود.
هنوز هم سردمداران ستمگر در این دنیا زندگی می کنند........
پایان گرفت دوری و اینک من..........
با نام مهر به سخن باز می کنم..........
از دوست داشتن آغاز می کنم..........
انگار آسمان و زمین جفت می شوند..........
انگار می برندم با سقف آسمان..........
در دشتهای سبز فلک چشم آفتاب..........
گردیده رهنما..........
در قصر نیلگون فانوس..........
ماهتاب افکنده شعله ها..........
با بالهای عشق..........
پرواز می کنم..........
با من ستارگان همه پرواز می کنند..........
دستم پر از ستاره و چشمم پر از نگاه..........
آغوش می گشایم..........
دوشیزگان ابر به من ناز می کنند..........
با درودی گرم خدمت تمامی دوستان گرامیم
دوباره برخاستم و به دوری چندین ماهه ام از وبلاگ و وبنگاری پایان بخشیدم
در این مدت دلم برای تک تک شما دوستان تنگ شده بود ولی بدلیل مشکلات زیاد
نمی توانستم به نگاشتن بپردازم
خوشحالم که با سازماندهی مجدد توانستم به این کار دلخواهم ادامه دهم
با سپاس فراوان از دوست مهربانم سهیک عزیز که با تجربیات گرانبها و راهنمایی های
ارزشمند خود مرا به ادامه ی کار تشویق کردند